An interview with Ajit Sahi of "SIMI fictions" fame

Ajit Sahi, a journalist with the weekly Tehelka, recently created a storm with his investigation of cases of scores of innocent Muslims languishing in jails falsely accused by the police of being members of the outlawed Students' Islamic Movement of India (SIMI) and of being behind a string of bomb blasts and other terror acts across India.
In a series of articles recently published in Tehelka he has exposed the lies of the police and argues that this is part of a premeditated campaign to wrongly implicate and harass Muslim youths and demonise the Muslim community. In this interview with Yoginder Sikand he talks about his investigations and startling revelations.
Q: What made you take up the issue of SIMI activists and those accused of being associated with the banned group ?
A: For some years now, the Indian media has been awash with stories about the SIMI being allegedly behind a spate of bomb blasts across India. It's like SIMI here, SIMI there, SIMI everywhere. I have been working with Tehelka for just six months now but I have been a journalist for over two decades, starting with the Indian Express , and that has taught me to distrust the stories put out by the police, by the administration, by the government. Governments lie, and this is irrespective of whether they are formally democratic or dictatorial. It's in their DNA, as it were. So, when the police continued coming out with stories about SIMI activists being involved in all these bomb blasts, my first, instinctual response was to smell a rat. I knew these stories had to be questioned because what the media was reporting was essentially based on what was being dished out by the police and the intelligence agencies.
So, the first thing I did was to contact a Delhi-based lawyer who was defending SIMI in the courts. From him I got the basic facts of the case, of the various charges of the government against SIMI. The government banned SIMI on what it said were urgent grounds, but these were only vague allegations, not on any solid proof. To take one bizarre instance: The background note accompanying the ban notification on SIMI says that one of the reasons for the ban is that among SIMI's stated purposes is the propagation of Islam! How can that be cited as a ground for banning an organisation? Surely, the Constitution of India provides every religious group, including Muslims, the right to propagate its faith.
The situation is really Kafkaesque. The law has it that the ban on any banned organisation can be challenged in a tribunal but then, it adds, only an office-bearer or member of the said banned organisation can do so. But the same law says that a member of a banned organisation can be liable for up to three years' imprisonment! So, then, how can the ban be at all contested? This struck me as bizarre, and so I decided to go further into the issue, particularly since almost all other media persons were simply toeing the government's and the police's line. And my investigations showed that scores of innocent Muslim youth have been picked up by the police and wrongly accused of being terrorists. This menacing trend continues unabated.
Q: So, then, what did you do next?
A: I travelled along with the members of the Tribunal dealing with the ban on SIMI, and from the end of May till the middle of July this year I visited numerous places, including Trivandrum, Bangalore, Hyderabad, Chennai, Udaipur, Bhopal, Aurangabad, and Mumbai—places which the Tribunal was visiting. In addition, I went on my own to Bhiwandi and Ahmedabad, and met a number of former SIMI activists. Meeting people in all these places and going deeper into the facts of the case, I realised that scores of innocent Muslims were being wrongly and grossly unfairly framed by the police and the state apparatus for being allegedly behind various bomb blasts. Under Indian law, you are presumed innocent until you are proven guilty, but this principle has been completely violated in the case of these people, in the case of hundreds of innocent Muslims who have been picked up by the police and tortured by them and forced to make false confessions. In not a single case has it so far been conclusively proven that SIMI activists have been involved in terrorist offences. There is no merit in any of these cases.
As I said, I discovered to my horror that the charges against these innocent Muslim youth were based on confessions before the police, and we all know how these confessions are made. There is routine torture of the most barbaric kind, forcing the detainees to admit to the false accusations against them. According to the Indian Evidence Act, enacted by the British over a hundred years ago, no confession given to the police can be even presented to the court, let alone be used as evidence. The British knew that the police would resort to torture to force people to confess to crimes they had not committed and so made this law to prevent this sort of thing. But this is precisely what is happening in these cases. No other proof is being presented. According to the law, only confession made before a magistrate can be accepted, but in these cases months go by without the accused being presented before the courts, during which they are routinely tortured by the police and generally falsely implicated.
Q: How do you see this wave of arrests of Muslim youth across the country? How do you explain it?
A: Obviously the intention is to further reinforce hatred against Muslims, to justify the denial to the community of its dignity, of its right to exist with respect.
Q: Who, then, do you think the real culprits are?
A: Look at the record of the past fifty years. The police have killed scores of innocent people, wrongly branding them as terrorists.
Q: What you say about many of the implicated Muslim youth, including some former SIMI activists and members, might be true. But, surely, you would agree, the SIMI's pan-Islamist ideology, its call for a global Caliphate, its radical rhetoric and so on, are problematic, to say the least?
A: The Constitution of India allows for groups to be pan-Islamic, pan-Christian or pan-Hindu or whatever. That itself is not a criminal offence. I am a Hindu. I believe that the Gita is a divine revelation, and I regard it as superior to the Indian Constitution, which is a human creation. Am I not within my rights to say that what I believe to be God's word is superior to man's word? Can you send me to jail for that? The same holds true for Muslims or others. I believe that Hindus and Muslims are the eyes of India, without either of them India will die. Much though the Indian elites want a homogenised India created in their image, India will die the day that happens. I'll never become a Muslim myself. I'll die a Hindu. But, still, it is my belief as a Hindu that Hindus and Muslims are equally my brethren. As a Hindu, I believe that my religion, my dharma, commands me to stand by the truth, by my Muslim brethren against whom vicious canards are being spread and who are being unfairly targeted by the police and the state as 'terrorists'.
I am not a social activist. I am just a simple journalist. Doing these investigations into the SIMI affair and exposing the heaps of lies of the police and the state about the blasts and the arrested persons has made me feel purposeful as never before. I am 42 now, and so far I have been chasing money and highly-paid jobs. But now, after going through all this in the course of the investigations I have been doing into charges against innocent Muslims, I have more clarity as to my purpose in life.
Q: And what is that?
A: It's the purpose that every decent journalist should have: to investigate the truth. I have to speak out the truth and expose the lies that the government and its agents are so blatantly spreading.
Q: As you rightly point out, literally hundreds of Muslims are being wrongly branded as terrorists and arrested indiscriminately across the country for terror acts that might actually have been done by other agencies or groups. In such a situation, what hope is there for justice?
A: Things have become so bad now that even hope from the courts seems unlikely. Many judges are extremely communal and heavily prejudiced against Muslims. I don't think we can expect anything from the judiciary. There's this magistrate in Bangalore whom I interviewed who says that because one person who was nabbed had a dollar on him he has international links! Can you imagine!? It is easy to wake up a sleeping person, but almost impossible to do that to someone who is awake. Going by how things presently are, I don't think Muslims can expect justice from the government or the police either.
At this critical juncture, I think it is vital that Muslims do not lose courage. I think the only way is to stand up against this wave of oppression and engage in non-violent resistance against oppression. History shows that the oppressed have always stood up to injustice and Muslims will, and must, do that, in solidarity with people of other faiths, like myself, who are extremely concerned about what's happening.

http://www.TwoCircl es.net
________________________________________
Link:
http://www.tehelka.com/home/20080816/

Tracing Internet abuse .....

Every time you connect to the Internet through dialup or broadband methods, your Internet Service Provider (ISP) will allot to you an IP address from a block of IP addresses it owns.

IP address is a numbering system that allows identifying Computers etc on the Internet.

For example, let us say you are in Delhi trying to connect to the Internet. You probably would be connecting through the BSNL/MTNL dialup connection.

After you dial up (and every time you dial up), BSNL would allot to you an IP address from a block of IP addresses.

This would be unique to you for that particular session (and can be different next time you dialup; but would be from the block of addresses BSNL owns).

This is called dynamic IP address system for general users. Lease line or special customers are allotted static or permanent IP address also.

BSNL would also store in its log to which user this particular IP address was allotted at that particular time on that particular date.

This would allow it to trace back any abusive user at anytime in the future.

Only because of an IP address, it is possible for us to surf the Web, chat etc.

When we type http://www.hotmail. com in our browser, we are actually requesting a page from hotmail.com.

Our ISP would immediately translate hotmail.com to an IP address connected to hotmail.com and request the page. In turn, hotmail.com would return the page to us.
The page from hotmail.com would reach us correctly because hotmail.com would know our IP address (from the time we made the request).

IP addresses are the backbones of the Internet.
The current system provides for about 4 billion unique IP addresses
- shared among all the ISPs and other similar providers around the world.

They range from 0.0.0.0 to 255.255.255. 255 - with a few exceptions in between for technical purposes.

The next generation numbering system - called IP v6 - is being rolled in to accommodate millions more ip addresses.

Briefly, every device connected to the Internet (whether it is a Website, your PC etc) has an IP address attached to it.

It can be tracked and the computer or account which was connected to it at given point of time can be traced by IP address log and time of dispatch in the message header.

So next time be careful if you like to use abusive language or send threats to someone.

Same way rest assured that if the police wants to help you they can trace the computer or ISP account which transmitted the message.

Author
Prof R K Gupta

Courtesy: http://groups.yahoo.com/group/cyber-buddies/

Grand mufti rejects Al-Oadah’s fatwa

JEDDAH: Celebrating birthdays and wedding anniversaries has no base in Islam, Saudi Arabia’s Grand Mufti Sheikh Abdul Aziz Al-Alsheikh has said.

The mufti made the comments while answering a question from Al-Madinah newspaper after prominent Qassim-based scholar Salman Al-Oadah issued a fatwa saying that celebrating such occasions was not against the rules of Shariah.

“Such a call is against righteousness. A Muslim should thank Almighty Allah if his children are healthy and if his married life is stable as the years pass by. He should say: Alhamdu Lillah for His generosity and kindness,” said Al-Alsheikh, who is also the chairman of the Council of Senior Scholars and the head of the Presidency for Scientific Research and Religious Edicts (Dar Al-Ifta).

Speaking on satellite television last week, Al-Oadah, who is the general supervisor of the Islamtoday.com website, created controversy after ruling that there is nothing un-Islamic in celebrating wedding anniversaries and birthdays.

“It is normal for a son or daughter to celebrate birthdays. They can invite their friends for a meal on this occasion. I see nothing wrong in this,” he said.

Al-Alsheikh, who is the highest religious authority in the Kingdom, said Muslims only have two official celebrations — Eid Al-Fitr, which is celebrated at the end of Ramadan, and Eid Al-Adha, which is celebrated on Dhul Hijjah 10. He added that Muslims also have a weekly Eid, which is Friday.

The mufti said that the celebration of other occasions such as birthdays, wedding anniversaries and mother’s day were un-Islamic.

Several prominent Muslim scholars have supported the mufti, adding that celebrating such occasions is in imitation of people of the Jewish and Christian faiths.

Sheikh Abdullah Al-Manie, a member of the Council of Senior Scholars, said Al-Oadah had made “a slip of the tongue” and urged him to retract what he had said. “Although he is a very learned scholar, Sheikh Al-Oadah has made a mistake here,” he said.

Al-Manie said Muslims have their own identity, which distinguishes them from the followers of other religions. “When we celebrate birthdays and wedding anniversaries, we are imitating other religions — something that our Prophet (peace be upon him) warned us against,” he added.

Al-Manie stressed that celebrations should be undertaken within a religious context. “Otherwise we will be falling in the trap of imitating others, something that the Prophet Muhammad (peace be upon him) warned us against,” he said.

Saud Al-Finaisan, the former dean of the Shariah College at Imam Muhammad bin Saud Islamic University, said celebrating wedding anniversaries and birthdays was not permissible in Islam, as they are considered to be in imitation of non-Muslim practices.

Saleh bin Muqbil Al-Osaimi, member of the Saudi Fiqh Society, said the reason behind the prohibition of such occasions is not that these occasions are irreligious, but that they are the distinct customs of the followers of other faiths. “We are prevented by Islam to liken ourselves to the nonbelievers,” he said.

He, however, did not denounce graduation celebrations where graduates may come together and celebrate, but said making this a yearly habit is strictly non-Islamic. “Singling out a certain day for celebration of such occasions every year is totally against Islam,” he said.

Courtesy: Arab News

தமிழ்நாடு முஸ்லிம் முன்னேற்ற கழக ஆம்புலன்ஸ் சேவை

Nice Logic - It May Work !!

A man eats two eggs each morning for breakfast. When he goes to the Kirana store he pays Rs. 12 a dozen. Since a dozen eggs won't last a week he normally buys two dozens at a time. One day while buying eggs he notices that the price has risen to Rs. 16. The next time he buys groceries, eggs are Rs. 22 a dozen.

When asked to explain the price of eggs the store owner says, 'The price has gone up and I have to raise my price accordingly'. This store buys 100 dozen eggs a day. He checked around for a better price and all the distributors have raised their prices. The distributors have begun to buy from the huge egg farms. The small egg farms have been driven out of business. The huge egg farms sell 100,000 dozen eggs a day to distributors. With no competition, they can set the price as they see fit. The distributors then have to raise their prices to the grocery stores. And on and on and on.

As the man kept buying eggs the price kept going up. He saw the big egg trucks delivering 100 dozen eggs each day. Nothing changed there. He checked out the huge egg farms and found they were selling 100,000 dozen eggs to the distributors daily. Nothing had changed but the price of eggs. Then week before Diwali the price of eggs shot up to Rs. 40 a dozen. Again he asked the grocery owner why and was told, 'Cakes and baking for the holiday'. The huge egg farmers know there will be a lot of baking going on and more eggs will be used. Hence, the price of eggs goes up. Expect the same thing at Christmas and other times when family cooking, baking, etc.. happen.

This pattern continues until the price of eggs is Rs. 60 a dozen. The man says, ' There must be something we can do about the price of eggs'. He starts talking to all the people in his town and they decide to stop buying eggs. This didn't work because everyone needed eggs.

Finally, the man suggested only buying what you need. He ate 2 eggs a day. On the way home from work he would stop at the grocery and buy two eggs. Everyone in town started buying 2 or 3 eggs a day. The grocery store owner began complaining that he had too many eggs in his cooler. He told the distributor that he didn't need any eggs. Maybe wouldn't need any all week. The distributor had eggs piling up at his warehouse. He told the huge egg farms that he didn't have any room for eggs would not need any for at least two weeks. At the egg farm, the chickens just kept on laying eggs. To relieve the pressure, the huge egg farm told the distributor that they could buy the eggs at a lower price. The distributor said, ' I don't have the room for the %$&^*&% eggs even if they were free'. The distributor told the grocery store owner that he would lower the price of the eggs if the store would start buying again. The grocery store owner said, 'I don't have room for more eggs. The customers are only buying 2 or 3 eggs at a time. Now if you were to drop the price of eggs back down to the original price, the customers would start buying by the dozen again'. The distributors sent that proposal to the huge egg farmers but the egg farmers liked the price they were getting for their eggs but, those chickens just kept on laying. Finally, the egg farmers lowered the price of their eggs. But only a few paisa. The customers still bought 2 or 3 eggs at a time. They said, 'when the price of eggs gets down to where it was before, we will start buying by the dozen.' Slowly the price of eggs started dropping. The distributors had to slash their prices to make room for the eggs coming from the egg farmers. The egg farmers cut their prices because the distributors wouldn't buy at a higher price than they were selling eggs for. Anyway, they had full warehouses and wouldn't need eggs for quite a while. And those chickens kept on laying.

Eventually, the egg farmers cut their prices because they were throwing away eggs they couldn't sell. The distributors started buying again because the eggs were priced to where the stores could afford to sell them at the lower price. And the customers starting buying by the dozen again.

Now, transpose this analogy to the gasoline industry. What if everyone only bought Rs 200.00 worth of Petrol each time they pulled to the pump? The dealer's tanks would stay semi full all the time. The dealers wouldn't have room for the gas coming from the huge tanks. The tank farms wouldn't have room for the petrol coming from the refining plants. And the refining plants wouldn't have room for the oil being off loaded from the huge tankers coming from the oil fiends. Just Rs 200.00 each time you buy gas. Don't fill up the tank of your car. You may have to stop for gas twice a week, but the price should come down.

Think about it. Also, don't buy anything else at the fuel station; don't give them any more of your hard earned money than what you spend on gas, until the prices come down...' ...just think of this concept for a while.

ஹிஜாபுக்குப் பின் கண்ட வாழ்க்கை! - சகுந்தலா நரசிம்ஹன்

ஹிஜாபுக்குப் பின் கண்ட வாழ்க்கை! - சகுந்தலா நரசிம்ஹன் திங்கள், 28 ஜூலை 2008

திருமதி. சகுந்தலா நரசிம்ஹன் பிரபல எழுத்தாளரும், பெண்ணுரிமைக்குக் குரல் எழுப்பும் சங்கங்களின் பிரதிநிதியுமாவார். சமூகவியலில் முனைவர் பட்டம் பெற்ற இவர், பெண்களின் முன்னேற்றத்திற்கான பயிற்சிப் பட்டறைகளை நடத்தி வருபவராவார். பிராமண சமூகத்தைச் சேர்ந்தவரான இவர் துணிச்சலுடன் "சதி" (இந்தியாவில் விதவைகள் உயிரோடு எரிக்கப்படுதல்) பற்றிய நூலை எழுதி பரபரப்புக்குள்ளானவர். தனது கணவருடன் சவூதி அரேபியாவின் ரியாத் நகரில் தனக்கு ஏற்பட்ட அனுபவங்களை இங்கே பகிர்ந்து கொள்கிறார்.

'ஹிஜாபை அணிந்தால்தால் உள்ளே வரமுடியும்' என்ற நிலை வந்தால் நான் சவூதி அரேபியாவிற்கே செல்ல மாட்டேன். என் கணவர் மட்டும் எவ்வித இஸ்லாமிய ஆடையையும் அணியாதபோது, நான் மட்டும் ஏன் அணியவேண்டும்? என்பதே எனது மறுப்பிற்கு முதல் காரணமாக இருந்தது. என்றாலும் எனது ஆர்வம் வெறுப்பை வென்றது.

சவூதி அரேபியாவின் ரியாத் ஏர்போர்ட்டில் நான் கால்வைத்த கணத்திலேயே மிகவும் பண்போடு "பெண்கள் பகுதி" க்கு அழைத்துச் சென்று அமர வைக்கப்பட்டேன். விசாச் சடங்குகளை முடித்துவர என் கணவர் சென்றிருக்கும் வேளையில் ஒரு குட்டி அரண்மனை போன்று மிக அழகாக வடிவமைக்கப் பட்டிருந்த அந்த அறையின் அலங்காரங்களில் மனம் லயித்துப் போனேன். செல்வச் செழிப்புடன் கூடிய கண்ணியமும் கெளரவமும் ஆண்-பெண் பாகுபாடின்றி அனைவருக்கும் கொடுக்கப்படுவது என் மனதை முதன் முதலாகத் தொட்டு விட்டது!

சவூதிக்குக் கிளம்பும் முன்னரே அங்குள்ள ஹிஜாப் பற்றிய விதிமுறைகளைப் பற்றி அறிந்திருந்த காரணத்தினால், புர்காவினைக் கையோடு கொண்டு வந்திருந்தேன். என்றாலும், ஏர்போர்ட் ஃபார்மாலிட்டீஸ்களை முடித்து நகரத்தின் அழகான வீதிக்களைக் கடந்து ஃபைஸலியா ஹோட்டல் வந்து சேரும் வரை நான் புர்காவை அணிந்து கொள்ள வேண்டும் என்று என்னிடம் யாரும் சொல்லவேயில்லை.

மறுநாள் காலையில், ஹோட்டல் நிர்வாகத்தினர் அழகான எம்ராய்டரிங் செய்யப்பட்ட புதிய கறுப்பு நிற அபாயா (இந்தியாவில் நாம் புர்கா என்று சொல்லும் உடையை சவூதியில் இவ்வாறு தான் அழைக்கிறார்கள்) ஒன்றினைக் கொடுத்தார்கள். இதனை நான் அணிந்து கொண்டால் வெளியே செல்லும் வேளையில் அதிக சவுகரியமாக இருக்கமுடியும் என்று கனிவோடு ஆலோசனை கூறினார்கள்.

"சவுகரியமா? இதன் மூலமா?" என்று மனதில் கேட்டுக் கொண்டேன்.

எனது தோற்றத்திற்கும், தனித்தன்மைக்கும் வேட்டு வைக்கும் இந்த உடை, எனக்கு சவுகரியத்தை அளிக்கப்போகிறதா? என்ற கேள்வியை வெளிக்காட்டாமல் சற்றே சினத்துடன் வாங்கி வைத்துக் கொண்டேன்!. ஆனால் நான் ரியாதில் தங்கியிருந்த அடுத்த ஆறு நாட்களில் என் எள்ளலுக்கும் சினத்திற்கும் தகுந்த பதில் கிடைத்தபோது வியப்பிலாழ்ந்து போனேன்.

நோபல் பரிசுக்கு இணையாக அறிவியல், மருத்துவம் ஆகிய துறைகளில் உலகளாவிய அளவில் சாதனை படைக்கும் விஞ்ஞானிகளுக்கான விருதுகளையும் இரண்டு லட்சம் அமெரிக்க டாலர்கள் பரிசுகளையும் ஆண்டுதோறும் வழங்கும் சர்வதேசப் பட்டமளிப்பு விழாவில் கலந்து கொள்வதற்கான அழைப்பு எனக்கு விடுக்கப்பட்டிருந்தது.

மறுநாள் காலையில், அரண்மனையின் உயரிய கம்பீரத்தோடு, பிரம்மாண்டமாய் அலங்கரிக்கப்பட்டிருந்த "பிரின்ஸ் சுல்தான் க்ராண்ட் செரமோனியல் ஹால்" இல் அடியெடுத்து வைத்த எனக்குப் புதிய வியப்பு ஒன்று அறிமுகமானது. அத்துணை பெரிய சபையில் பெண்களுக்காகத் தனிப் பகுதி ஒதுக்கப்பட்டிருந்தது.

பூக்களை மொத்தமாக இறக்குமதி செய்யும் பெரும் நிறுவனம் ஒன்றின் பெண் உரிமையாளர் எனது வலப் பக்கத்திலும் அவருக்கு அருகில் ஒரு பல்கலைக் கழகத்தில் பொருளாதாரம் போதிக்கும் பெண் நிபுணரும் அமர்ந்திருந்தனர். ஒரு முழு ஆண்டின் பெரும்பகுதி நேரத்தினை நியூயார்க்கில் செலவழிக்கும் தனியார் நிறுவனம் ஒன்றின் தலைவியும் ஜே ஆர் டி டாட்டாவின் நெருங்கிய தோழி என்று அறியப் பட்டவருமான ஒரு பெண்மணி எனது இடப்பக்கத்திலும் அவருக்கு அருகில் இளம் பத்திரிகையாளர் பெண் ஒருவரும் அமர்ந்திருந்தார். ஜித்தாவிலிருந்து வந்திருந்த 'மிகப் பெரும் சொத்துக்களுக்கு வாரிசுதாரர்' என்று அறியப் பட்ட ஒரு பெண்ணும் எங்களோடு அமர்ந்திருந்தார்.

சரி, இதில் வியக்க என்ன உள்ளது என்கிறீர்களா? அவர்கள் அனைவருமே அணிந்திருந்தது கறுப்பு நிற ஹிஜாப் உடை தான்.

என்னருகில் அமர்ந்திருந்த பெரும் நிறுவன உரிமையாளரான அந்த இளம் பெண் விழா நிகழ்ச்சிகளைப் படம் எடுத்துக் கொண்டிருந்த டிவி கேமராக்கள் எங்களை நோக்கித் திரும்பும் நேரத்தில் எல்லாம் விலகியிருக்கும் தன் முகத்திரையினை சரி செய்து முகத்தை மூடிக் கொண்டார். புதிராகப் பார்க்கும் என் பார்வையினைப் புரிந்தவராக என் பக்கம் சாய்ந்து, "கேமராக்கள் நம்மைப் படம்பிடிப்பதை விட்டும் விலகி விட்டால் எனக்கு தெரியப் படுத்துங்கள்!" என்றார்.

நிகழ்ச்சிக்கு வந்த மற்ற அனைத்துப் பெண்களைப் போலவே இவரும் மிக அழகிய ஆங்கிலம் பேசுவதைக் கேட்டு வியப்பு விலகாமல் ஆர்வத்துடன் நெருங்கி கேட்டேன்: "எதனால் தங்கள் முகத்தினைக் கேமராமுன் காண்பிக்க மறுக்கிறீர்கள்?"

அதற்கு அவர், "நீங்கள் இப்போது அணிந்துள்ள புடவை, ஏதேனும் ஒன்றில் சிக்கி, உங்கள் முழங்கால் வெளியே தெரிவதை நீங்கள் விரும்ப மாட்டீர்கள் அல்லவா? அது போலவே அறிமுகமற்றப் புதியவர்கள் என் முகத்தைப் பார்ப்பதை நான் விரும்பவில்லை!" என்றார்.

"முஸ்லிம் பெண்கள் பர்தா அணிவிக்கப்பட்டு அடிமைப்படுத்தப் படுகிறார்கள்" என்ற சொல்லையே இந்தியாவில் திரும்பத் திரும்ப கேட்டிருந்த என் மனதினுள் இது பெரும் மாற்றத்தை ஏற்படுத்தியது.

என் அருகில் அமர்ந்திருந்த மற்றொரு பெண் தனது கைகளுக்கும் விரல்களுக்கும் உதட்டுக்கும் கண்களுக்கும் தேர்ந்த ஒப்பனை செய்திருந்ததையும் கவனித்தேன். மனதில் எழுந்த கேள்விகளை அடக்க முடியாமல் அவர் பக்கம் நெருங்கினேன்.

"இத்தனை அற்புதமான அலங்காரங்களைச் செய்துள்ள உங்கள் அழகை இந்த புர்கா சிதைக்கவில்லையா?" பொருளாதார நிபுணரான அப்பெண் மென்மையாக சிரித்தவாறே கூறினார்.

"இல்லவே இல்லை! இத்தனை அலங்காரங்களையும் என் சந்தோஷத்திற்காக மட்டுமே செய்கிறேன். நம் சுவைக்குத் தக்கவாறு உணவைத் தேர்ந்தெடுத்துச் சுவைத்துச் சாப்பிடுவது நமது தனிப் பட்ட விருப்பமில்லையா அது மாதிரி...!" என்றார்.

அத்துடன் நில்லாமல், "இந்த அழகு அலங்காரங்கள் எல்லாம் வேற்று ஆண் ஒருவரை ஈர்ப்பதற்காக அல்லவே? பின்பு ஏன் கவலை?" என்றார்.

அப்படியென்றால் இத்தனை காலம் மேற்கத்திய மற்றும் கீழத்தேய எழுத்தாளர்கள் அனைவரும், "புர்கா என்பது பெண்ணடிமைத்தனம் என்று கூறி வந்தது பொய்யா?" என்ற பெரிய கேள்வி ஒன்று பூதாகரமாக என் மனதில் உருவாவதை உணர்ந்தேன்.

என் கேள்விக்கு விடை தேடும் முயற்சியில் வாரிசுதாரரான ஜித்தாப் பெண்ணிடமும் இது பற்றி உரையாடினேன்.

"உங்களுக்குத் தெரியுமா?" என்று என்னிடம் கேள்வி எழுப்பினார் செல்வச் சீமாட்டியான அந்த பெண். "மேற்கத்திய நாடுகளின் என் பயணங்களில் கவனித்திருக்கிறேன். அலுவல் சார்ந்த உயர் நிகழ்ச்சிகளில் உடல் முழுமையாக மறையும் வண்ணம் பிஸினஸ் சூட் அணிந்து வரும் மேற்கத்தியப் பெண்கள் பலர் இருக்கிறார்கள். இத்தகையோரின் உடைக்கும் ஹிஜாபுக்கும் பெருத்த வித்தியாசம் ஏதுமில்லை!" என்றார்.

"கறுப்பு நிறக் கலாச்சார உடையினை உடல் முழுவதும் சுற்றிக் கொள்ளுதல்" என்று பலரை இதுநாள் வரை கேலி செய்திருந்த எனக்கு, யதார்த்தமான இப்பதில் வெகுவாக யோசிக்க வைத்தது.

பொறுமையின் எல்லையைக் கடந்தவளாக ஆர்வம் மிகுதியில் என் கையில் கொண்டு வந்திருந்த புர்காவை எடுத்து அணிந்து பார்த்தேன். எடுத்த எடுப்பில் சற்றே வெறுப்பாய் உணர்ந்த நான், அடுத்த சில நாழிகைகளில் எனது வெறுப்புத் தளர்வதை உணர ஆரம்பித்தேன். பிற்பாடு ஹிஜாப் அணிந்தவண்ணம் வெளியே செல்லவும் ஆரம்பித்தேன்.

என் போன்றே ஹிஜாப் அணிந்து பார்த்த, மருத்துவத்துறைக்கான பரிசினை வென்ற அமெரிக்கர் ஒருவரின் மனைவி பெண்களின் கூட்டத்திற்கிடையே பேசுகையில், "தான் அணிந்துள்ள ஹிஜாப் மூலம், தான் மிகவும் சவுகரியமாகவே உணர்வதாக"க் குறிப்பிட்டார். "சுருக்கங்கள் நிறைந்த, அடிக்கடி விலகும் எனது ஸ்கர்ட் பற்றி இனிக் கவலையில்லை!" என்று கூறி அங்குள்ள பெண்கள் அனைவரையும் சிரிக்கச் செய்தார்.

வியப்பில் என் விழிகள் அகலும் வண்ணம் நாங்கள் பார்வையிடச் சென்ற தேசியக் கண்காட்சி மையம், பல்கலைக் கழகம், மருத்துவ-ஆராய்ச்சி மையம் என்று எங்கு, எப்பணியில் நோக்கினாலும் பெண்கள் தடங்கலின்றி சுறுசுறுப்பாகப் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தனர். அவர்கள் அனைவரும் ஹிஜாப் அணிந்தவண்ணம் பணிகளில் ஈடுபட்டிருந்ததைத் தனியாகச் சொல்லவும் வேண்டுமா?

அறிவியல், தொழில்நுட்ப ஆய்வாராய்ச்சி நிலையங்களிலும் உயர் தொழில்நுட்பப் பணிகளிலும் அநாயசமாகவும் எளிமையாகவும் அப்பெண்கள் ஹிஜாபுடன் எவ்வித இடைஞ்சலுமின்றி செயற்படுவதைக் கண்டு வியப்பின் எல்லைக்குச் சென்றேன்.

இந்தியத் தூதர் M.O.H ஃபாரூக் அவர்கள் எங்களுக்காக அவர் வீட்டில் அளித்திருந்த உயர் ரக விருந்தில்கூட பெண்கள் (அதிகாரிகளின் மனைவிகள்) அனைவருக்குமான தனித்த இடத்தில் விருந்து நடந்தது.

அதன் பிறகு ஒரு நாளில், கோல்டு மார்க்கெட் எனப்படும் தங்க நகைகள் விற்கும் கடைவீதிக்குச் சென்று வந்தேன். (பார்ப்பதற்கு மும்பையின் ஜாவேரி பஜார் போன்று ஆனால் அதைவிடச் சிறப்பாக இருந்தது இப்பகுதி) அப்பகுதியில் உள்ள ஷாப்பிங் மால்கள் அனைத்திலும் ஹிஜாபுடன் ஏறி இறங்க எனக்கு மிக மிக எளிமையாகவே இருந்தது.

அந்நேரத்தில் அப்பகுதிகளில் சவூதி நாட்டு படித்த இளம் பெண்கள் பலரைப் பார்க்கும் வாய்ப்பு கிட்டியது. அப்படி பார்த்த பல பெண்கள் தங்கள் கைகளில் லேட்டஸ்ட் டெக்னாலஜி மொபைல் ஃபோன்களை வைத்துக் கொண்டு மகிழ்வுடன் பேசிக் கொண்டிருந்தனர். பெண்களுக்காக ஒதுக்கப்பட்டிருந்த பகுதியில் அமர்ந்து, தன் மொபைல் ஃபோனில் டயல் செய்து கொண்டிருந்த ஓர் இளம் பெண்ணை அணுகினேன்.

அந்தப் பெண், நவீன கலாச்சாரச் சூழலில் வளர்ந்தவர் என்பது பார்க்கும் பார்வையிலேயே தெரிந்தது. படித்த, பகட்டான உடையணிந்த பெண் என்பதால் ஹிஜாப் குறித்த மாற்றுச் சிந்தனையை எதிர்பார்த்து அணுகினேன்."நீங்கள் ஹிஜாபை விரும்பித்தான் அணிகிறீர்களா?" என்று கேட்டு விட்டேன்.

நொடிக்கூட தாமதிக்காமல் பதில் வந்தது: "இது எனக்கு கண்ணியத்தைப் பெற்றுத் தருகிறது. மேலும் ஒரு உள்ளாடையை அணிவது போன்று எளிமையாகவும் இருக்கிறது" என்றார்.

என்னை ஏறிட்டு நோக்கியவர், என் மனதில் உள்ள குழப்பங்களைப் படித்தது போன்று எதிர்கேள்வி ஒன்றையும் என்னிடமே போட்டார்:

"செரினா வில்லியம்ஸ், இப்போது அணிந்துள்ள ஸ்கர்ட்டை விடச் சிறிய, பிகினி உடையினை அணிந்தால் இன்னும் வேகமாக அவரால் ஆட முடியும்தான். ஆனால் அது அவருக்கு சவுகரியமாக இருக்காது என்பதால் அவர் செய்ய மாட்டார் இல்லையா?" என்றார். இதுநாள் வரை எனக்குக் கிடைக்காத சில விடைகள் சரசரவென்றுக் கிடைக்க ஆரம்பித்தன.

இச்சூழலில், மும்பையின் மலபார் ஹில் பகுதியில் ஒருமுறை நான் கலந்து கொண்ட திருமண டின்னர் பார்ட்டி ஒன்று நினைவுக்கு வந்தது. மணமகளாக அலங்காரம் செய்யப்பட்ட பெண் ஒருத்தி, பல்லாயிரம் ரூபாய்கள் செலவழித்து சிகை அலங்காரம் செய்திருந்தாலும் கூன்கட் (Ghoonghat) எனப்படும் முக்காடு கொண்டு தலைப்பகுதியினை நிகழ்ச்சி முழுவதும் தன்னை மறைத்திருந்தாள். அவளது அலங்கரித்த தலைமுடியை மறைத்திருப்பது பற்றி நான் எழுப்பிய வினாவிற்கு, "கூன்கட் எனப்படும் தலையினை மறைப்பதுதான் பெரியோர்களுக்குச் செய்யும் மரியாதையாகும். இது எங்கள் பாரம்பரிய கலாச்சாரமாகும்; நான் ஏன் அதை மீற வேண்டும்?" என்று பெருமையாகக் கூறுயதே விடையாகக் கிடைத்தது.

எனவே எனக்கு ஏற்பட்ட பலவித அனுபவத்திலிருந்து சில முடிவுகளுக்கு வந்தேன்.

மும்பையில் ஒரு சமுதாயத்தின் பாரம்பரிய கலாச்சாரத்திற்காக ஒரு பெண் தலையை மறைப்பது பெருமையாக கருதப்படுவதும் அது ஆண்களிடையே 'அடிமைத்தனம்' என்ற கூக்குரலாக வெளியே வருவதில்லை. ஆனால், இஸ்லாத்தில் பெண்கள் ஹிஜாப் அணிகையில் மட்டும் 'பெண்ணடிமை'த் தனமாக உருவகப்படுத்தப் படுவது ஏன்? என்ற நெருடல் அவ்வேளையில் எழுந்தது.

ஒவ்வொரு நாட்டிலும் பெண்ணின் உடை அளவிலான கோட்பாடுகள் என்பது உள்ளது என்பது மறுக்கவே முடியாத உண்மை. ஆனால் அது அவரவர் கலாச்சாரம், பாரம்பரியத்திற்கு ஏற்று மாறுபடுகிறது. செரினா வில்லியம்ஸின் உதாரணம் உட்பட.

என்னுடைய ஆறாவது நாளின் முடிவில் அபாயா (ஹிஜாப்) அணிந்த பெண்களில் ஒருத்தியாக என்னை நானே கேட்டுக்கொண்டேன்.

இந்த உடை அணிந்ததன் மூலம் நான் எதுவும் சிரமமாக உணர்கிறேனா?

பெண்ணுரிமைக்காக கடுமையாகப் போராடுபவள் என்ற உணர்வில் இருந்து சற்றும் மாறுபடாமல் என் அடிமனதில் இருந்து எழுந்த பதில்,

இல்லை. எனக்கு எந்தச் சிரமமும் இல்லவே இல்லை!

சவூதி அரேபியாவுக்குச் சென்றதில் நான் மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைகிறேன்! அங்கே ஹிஜாப் அணிந்து வலம் வந்தபோதும்!

- தமிழாக்கம்: அபூ ஸாலிஹா
http://www.satyamargam.com/index.php?option=com_content&task=view&id=976&Itemid=278